زکریای رازی شیمیدان، فیلسوف و پزشک ایرانی در قرن سوم و اوایل قرن چهارم هجری؛ از اولین شخصیت‌های علمی مشهور در جهان اسلام بود که عقاید دینی اسلام مانند پیامبری محمد بن عبدالله را نقد می‌کرد. او در این زمینه کتاب‌های «فی‌النبوات» و «فی حیل المتنبین» را به رشته تحریر درآورد. رازی برخلاف دیگر فلاسفه جهان اسلام، فلسفه و دین اسلام را دو مقوله جداگانه و ناسازگار می‌انگاشت رازی کتاب‌هایی را در تقبیح مذاهب و در باب روش‌های شیادی پیامبران نوشت که اگر چه امروز خودشان موجود نیستند اما بخش‌هایی از آنها در آثار دیگران بحث و بررسی شده‌اند. به گفته بیرونی رازی نه تنها اسلام که تمامی مذاهب را تقبیح کرد. او تمامی کسانی که از ابتدا ادعای پیغمبری کردند را شیادانی می‌دانست که در بهترین حالت بیماری روانی داشتند. وی همچنین قرآن را مجموعه‌ای از افسانه‌های سراسر تناقض می‌خواند که هیچ اطلاعات مفید و بدردبخوری ندارد
رازی دربارهٔ قرآن می‌گوید
تو ادعا می‌کنی که معجزه‌ای که نبوت محمد را اثبات می‌کند حاضر و در دسترس است، یعنی قرآن. تو می‌گویی که هر کس انکارش می‌کند یکی مشابه اش را بیاورد. در واقع ما می‌توانیم هزاران مشابه اش را بیاوریم از آثار لفاظان، فصیح گویان و شاعران که بسیار بهتر از قرآن جمله‌بندی شدند و مفاهیم را موجزتر می‌رسانند. آنها معانی را بهتر می رسانند و وزن شعری بهتری دارند. آنچه تو می‌گویی ما را شگفت زده می‌کند. تو دربارهٔ کتابی سخن می‌گویی که مشتی افسانهٔ باستانی را بازگویی می‌کند و در عین حال سراسر تناقض است و هیچ اطلاعات یا توضیح مفید و بدردبخوری ندارد و آنگاه تو می‌گویی چیزی شبیه آن بیاور؟
